Πολύ συχνά παιδιά ή έφηβοι, που παρουσιάζουν αντικοινωνικές συμπεριφορές, παραβατικότητα, συμπεριφορές εκφοβισμού, έχουν βιώσει πολύπλευρες δυσκολίες. Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού ή «bullying», περιγράφει την εσκεμμένη και επαναλαμβανόμενη, επιθετική συμπεριφορά ενός ατόμου σε βάρος κάποιου άλλου ευάλωτου σωματικά ή ψυχολογικά (Ρασιδάκη, 2020). Ενδεικτικά, μπορεί να πάρει μορφές όπως τη σωματική, λεκτική, ηλεκτρονική (αποστολή υλικού με απειλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο), την κοινωνική (προσπάθεια κοινωνικής απομόνωσης του θύματος μέσω της αγνόησής του), ρατσιστική ή και σεξουαλική.
Παιδιά που ασκούν εκφοβισμό έχουν βιώσει την εγκατάλειψη, την κακοποίηση, την βία, έχουν μεγαλώσει σε ένα δυσλειτουργικό οικογενειακό σύστημα, ενδέχεται να αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες και συνάμα να έχουν προβλήματα συμπεριφοράς και κοινωνικής προσαρμογής.
Από την άλλη πλευρά, τα άτομα που δέχονται εκφοβισμό, πιθανώς να έχουν βιώματα κακομεταχείρισης ή αρνητικών σχέσεων και υποτίμησης μέσα στην οικογένεια. Ορισμένα μάλιστα, μπορεί να προέρχονται από υπερπροστατευτικές οικογένειες, μαθαίνοντας ότι είναι αδύναμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με το δυσλειτουργικό κοινωνικό πλαίσιο που αδυνατεί να βοηθήσει στην ενσωμάτωση των παιδιών που παρουσιάζουν τέτοιου είδους δυσκολίες, οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ενίσχυσης του θύτη που για να εδραιώσει τη “δύναμή" - τη "θέση" του μέσα στην κοινωνία δρα με αυτόν τον τρόπο.
Ο θύτης έχει υπάρξει θύμα, θύμα των περιστάσεων και των συνθηκών. Τι κι αν έχει φταίξει ακριβώς το γεγονός ότι δεν έχει προκαλέσει κάτι το θύμα; Τι κι αν ο φόβος δεν είναι του θύματος αλλά του "θύτη";
Θύτες και θύματα είναι αντίστοιχα εγκλωβισμένα σε μια πραγματικότητα που περιορίζει και δεν αφήνει τα άτομα να αναδείξουν τα γνήσια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους. Προκειμένου να κατανοήσουμε τις δύο πλευρές, έχει νόημα να ακούσουμε την ιστορία τους, η οποία προέρχεται από τα δικά τους οικογενειακά βιώματα και τον τρόπο που έχουν μάθει να επιζητούν την προσοχή.
Αν μπορέσουμε να κατανοήσουμε το γιατί και το πώς έφτασαν στο να δρουν με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσουμε να προλάβουμε τέτοιου είδους καταστάσεις και να βοηθήσουμε όσα παιδιά το έχουν ανάγκη. Η πρόληψη τέτοιου είδους συμπεριφορών αφορά τόσο το εκπαιδευτικό σύστημα όσο κι όλους όσους περιτριγυρίζουν τα παιδιά. Οι παρατηρητές και απλοί θεατές τέτοιων φαινομένων, παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Τις περισσότερες φορές, τα παιδιά αυτά δεν θέλουν να εμπλακούν σε μία σύγκρουση που αισθάνονται ότι δεν τα αφορά. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να καταλαβαίνουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι άδικο, αλλά φοβούνται πως αν αντιδράσουν και παρέμβουν θα γίνουν και τα ίδια στόχος θυματοποίησης.